Radioterapia stawia do pionu

          #5
          Czołem :)
          Dziś chciałem opowiedzieć wam w końcu o czym myślę bardziej przyjemnym, czymś na co czekałem długo, z obawą czy to w ogóle nastanie, mianowicie powrocie na własne nogi.
          Największą radość z życia zawsze przynosił mi sport, bieganie za piłka, systematyczny trening.
Kiedyś w pełni sił mijając kogoś o kulach czy na wózku jak tyczki, krzyżowałem wzrok z tymi ludźmi spoglądając na ich nogi czy ciało jak wygląda, jak różni się od mojego. Nie byłem w stanie wyobrazić sobie, że Ci ludzie nie mogą z tego wstać, poprostu się podnieść i iść, z trudem ale iść... Ale co z tego jeśli mijało kolejne sto metrów ja nie pamiętałem już człowieka za moimi plecami, dla którego pokonanie krawężnika na pasach bez pomocy drugiej osoby może być nie możliwe.
Wracałem do domu i przypominając sobie takie sytuacje mówiłem nic więcej niż "życie" poprostu trafiło na niego...
Przeszedł taki czas gdzie moje ciało odmówiło posłuszeństwa, guz ucisnął, operacja poprawiła... Wózek... Mało tego, żeby usiąść na ten wózek potrzebowałem pomocy.
W ciągu sekundy zrozumiałem tych, których mijłem. Już wiem dlaczego nie mogli tak poprostu wstać... Bo się zwyczajnie nie da.
Okropny okres wózka, łóżka, pampersów, jedzenia na leżąco lasuje mózg z dnia na dzień. Czym więcej chęci powinno być we mnie żeby wstać z dnia na dzień było coraz mniej...
Tutaj znowu nie wiem na jakim etapie byłaby moja psychika gdyby nie rodzina i przyjaciele, tyle słów otuchy, wiedziałem, że nawet gdybym chciał powiedzieć dość, już nie chce... Dostałbym w pysk i usłyszał - tylko sproboj!!
Radioterapia i kolejna nadzieja na wymarzoną samodzielność. Pełen obaw wybrałem się na 5 tyg pobyt do Walbrzyskiego szpitala z nadzieją, że coś się poprawi...
Pierwszy zabieg, następnego dnia drugi przywitał mnie ogromnym bólem nóg (guz po radioterapi w początkowej fazie puchnie) wiecie co pomyślałem... zamiast być lepiej jest gorzej. Nadeszła środa a za nią czwartek, zapamiętam te dwa dni na długo z tego względu, że czwartek był dniem gdzie sam śmigałem po oddziale z chodzikiem. Meeega pozytywnie nastawiony, przypominam sobie wtorek, w którym olałem cała tą walkę o sprawność... 48 godzin potrafiło uczynić tak dużo.
Pieciotygodniowy pobyt postawił mnie na własne nogi, z pomocą kul czy osób ale na własne nogi... Światełko w tunelu biło tak mocno, że oślepiało. Wracam do domu z ogromnym bagażem kolejnych słów otuchy, doświadczeń i jeszcze huczących w uszach- Dawaj dasz radę!!!
          Nie ukrywam, że okres niesprawności był jak i jeszcze jest jednym z najtrudniejszych w całym leczeniu. Nie wyobrażacie sobie jak głowa chce wstać a nogi nie są w stanie. W tej chwili nadal poruszam się z pomocą, ale wózek zaczyna się już kurzyć. Jestem szczęśliwy... Mimo, że nie chodzę sam.
Mijając tych ludzi o własnych siłach, o których pisałem wyżej nie byłem tak szczęśliwy jak teraz. Przecież wtedy byłem zdrowy i sprawny, teraz ledwo chodzę, jak to możliwe, że czuję się szczęśliwszy... Dziwne prawda? Ale tego jeszcze nie umiem wytłumaczyć... Do usłyszenia :*


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Diagnoza

Obraz
#2 Cześć Wszystkim :) Na poczatku tej "drogi" chyba najważniejsze jest odpowiedzieć wam na to jak częste pytanie, które jest bardzo powielanie czyli "jak to się stało"...           Stało się to bardzo prosto! Zwyczajnie w świecie ktoś dał mi taki "prezent"... Prezent, który mogę otworzyć dopiero wtedy kiedy będę już całkiem zdrowy, pomimo że nie jest on otwarty z miesiąca na miesiąc wiem co się w nim znajduje, zdążyłem dostrzec tam rodzinę, przyjaciół... Wszystko zaczęło się w lipcu 2018r. Pierwszy dzień urlopu, pierwsze piwko na oleśnickich stawach, pierwsze urlopowe balety!! Cudownie :)) no ale jednak też jakiś pierwszy ból w lędzwiach :/ to napewno korzonki... Przyszły też pierwsze urlopowe pracę w domu, typu opał na zimę, koszenie trawy, sprzątanie no i już "korzonki" dawały dość mocno o sobie znać... Nooo ale wieczorkiem browarek urlopowy i z przyjaciółmi w plenerze, i już po problemie hahaha... I mimo, że ból plecow delikatnie dał o s...
Czytaj więcej

Włosy

Obraz
          #7           Hej. Jednym z największych minusów leczenia chemioterapia jest utrata włosów. W zależności od "mocy" czas w jakim włosy znikają jest różny, raz dzieje się to szybciej raz trwa to dłużej. Są przypadki gdzie włosy pozostają.           Strasznie obawiałem się jak to będzie bez włosów, jak będę czuł się łysy. Mimo, że na świecie są miliony łysych facetów i żyją więc nie powinienem się niczego bać to tylko włosy. Z perspektywy czasu wiem, że włosy to najmniejszy problem jednak początkowo to straszne uczucie. Pamiętam jak kiedyś mój kolega ogolil głowę na łyso, śmialiśmy się, że to nie pasuje do niego. Było mega śmiesznie więc dlaczego w moim przypadku już nie było tak śmiesznie? Wiadomo dlaczego. Strasznie się wstydziłem z tego względu, że widziałem w każdej z par oczu współczucie, mimo że usta milczały ich oczy mówiły wszystko. Nie cierpiałem tego. Gdy doszedł brak brwi i rzęs było jeszcze g...
Czytaj więcej

Początki

Obraz
#1 Czołem :) Nazywam się Michał mam 24 lata i choruje na tą nieszczęsną chorobę jaką jest Rak. Złośliwy guz w kręgosłupie, który zabrał mi wiele, głównie aktywność fizyczną, komfort psychiczny czy możliwość pracy.. Można by pomyśleć, że taka choroba zabiera wszystko co tylko jest możliwe, ale to nie prawda..Mi daje i dała wiele bardzo ważnych i pozytywnych poglądów i spojrzeń na obcych ludzi, rodzinę i otaczają mnie społeczność. Gdyby pewnie wiedział (czyt. nowotwór),że w takiej sytuacji wyciągam jakieś pozytywy, jestem pewny, że zrobił by wszystko by zamienić je w koszmar, więc proszę nie mówcie mu, niech się jara świadomością, że umie tylko zabierać i mordować.           Od diagnozy mojej choroby minął już prawie rok więc postaram się opowiedzieć wam i streścić to w paru postach, jak choroba zabierała a jednocześnie dawała chyba o wiele cenniejsze przeżycia, o których będę pamiętał do końca życia czyli jakoś napewno do 90 roku życia bo przecież od zawsze z...
Czytaj więcej